Machtsblokken hebben vaak moeite met kritiek. Je verliest echter aan gezag als je jezelf niet openstelt voor kritiek op beleid en de uitvoering ervan. Want wat gebeurt er als je kritiek hebt op de zittende macht? Kijk naar Pieter Omtzigt, hij doet zijn werk , maar dat vind het landelijk bestuur en zijn politieke partij vooral lastig.
Men begint met het kortsluiten van kritiek. “Houd je mond, wij weten het beter.” Of, nee , Pieter is ziek. Zwijgen. Daarna volgt het zwartmaken. Daarna begint men met het isoleren van critici, en het inschakelen van bevriende adviseurs / commissies, nog wat persberichten versterken het verhaal. Vaak is dit voldoende, het afleidende verhaal doet de rest.
Deze aanpak, in bepaalde netwerken, is een zichzelf versterkend mechanisme. Overheden en bestuurders die dit soort misstanden veroorzaken blijken daar bijna altijd mee weg te komen. Er zit geen sanctie op. Dit is geen complot, maar een manier van denken bij de machtigen. Als ze iets lastig vinden, niet begrijpen en er geen zin in hebben is iemand buitenspel zetten net zo eenvoudig. Een hele overheid reorganiseren, na alle goede tips van Pieter, het is nogal wat.
